İnsanı ayakta
tutan şeyin iki temel duygu olduğunu düşünüyorum. Biri nefret diğeri ise sevgi.
Ne para ne de başka bir şey nefretin ya da sevginin yerine konulamaz. İnsan
inandığı şeyler uğruna yaşar hayatını. Yani maneviyat, mistik güç, ruhani şeyler,
inançlar... Bu yüzden nereye yatırım yapağımıza karar vermemiz lazım. Bu iki
temel duygu tek başlarına her şeye yeterler fakat yan duygularla daha da
güçlenirler.
Şu anda kimsenin
kimseyi sevdiğine inanmıyorum. Yani duygusal diye geçinen insanların aslında
birbirleriyle çıkarları için bir arada olduğunu düşünüyorum. Hayatın amacı
yapay şeylere kaydı arkadaşlar. Ben ise
insanlar koşarken yürüyorum. Bazen dünyalı gibi olduğumu da düşünmüyorum zaten
de neyse. İnsanların hava atmalarından, kendi gibi olmadığını düşündüğü
kişileri ezmelerinden, aşağılamalarından, kendini ispatlama çabası uğruna
harcadığı şeylerden arkadaşlardan eşyalarlardan, bir insanın kendini
kötülemesinden, kendini ezerek insanların saygısını sevgisinin kazanma
çabalarından tüm bunlar gibi iğrenç bencilliklerden tiksiniyorum. Bazen ben de
yaptığım her şeyi insanlara göstermeliyim tarafına kaydığım için kendimden de
tiksindiğim zamanlar oluyor. Ama bunlar çok çabuk kendine çekiyor insanı.
Sadece düşüncede kalmaları için çabalıyorum en azından bu da bir şeydir.
Yaptığımız çoğu şey gösteriş arkadaşlar bilinçli ya da bilinçsiz. Her zaman
daha kötüsü varken biz her zaman daha iyisine göz koyuyoruz. Belki de kıymet
bilmediğimizden.
Aslında belki de
bunlardır hayat biz saçmayızdır. Adios.
